சிந்திக்கிறேன்....

வண்ணங்கள் நிறைந்த ஆசைகள் பல, சிறு வயதிலிருந்து,
வண்ணக் கனவுகளாகவே இருந்து விட்டது!!

அனுபவம் வளரும் என்றார்கள், ஆனால்
வளர்ந்ததோ என் உருவம் மட்டும் தான்!!

மூளை வளர்வதற்கு வழியன்றி, பிறக்கும் போதே ஏதோ ஒரு
மூலையில் தூக்கி எரிந்து விட்டேன் அதை, காரணம் என்

தலை கணம் அதிகமாய் இருந்ததால். கணம் குறைந்து
தலையில் லேசாக உரைக்கும் பொழுதுதான் உணர்ந்தேன்

காலம் பல கடந்து விட்டது என்று. கடந்த
காலத்தையும் இழந்த பல அம்சமான

மனிதர்களையும் எண்ணிப் பார்த்தால் ,
மணிகள் பலவற்றை என் வாழ்வில் இழந்து விட்டேன்

என்ற ஒரு எண்ணம் - வண்ணக் கனவுகளில் மிதந்து விட்டேனோ
என்ற ஒரு வருத்தம்! ஒரு வேளை இதைத்தான் அனுபவம்
என்று கூறுவார்களோ?!!! சிந்திக்கிறேன். இப்படிக்கு ஸ்ரம்வேன்.